TERIEUS.
We hebben een verhaal gelezen over een mythe. We moesten 3 woorden uit de tekst halen en wat de betekenis was uit de tekst omschrijven. Ik heb de woorden liefde, moord en verdriet uitgekozen. Deze woorden kwamen vaak voor in de tekst dus heb ik voor deze gekozen.
Liefde: door haar zang werd hij plotseling verliefd.
Moord: de mevrouw vermoord haar kind.
Verdriet: omdat het kleine kind vermoord is.
We hebben een verhaal gelezen over een mythe. We moesten 3 woorden uit de tekst halen en wat de betekenis was uit de tekst omschrijven. Ik heb de woorden liefde, moord en verdriet uitgekozen. Deze woorden kwamen vaak voor in de tekst dus heb ik voor deze gekozen.
Liefde: door haar zang werd hij plotseling verliefd.
Moord: de mevrouw vermoord haar kind.
Verdriet: omdat het kleine kind vermoord is.
OPDRACHT NEDERLANDS - LEEF JE DROOM.
De reis
Yes, vandaag is de dag dat ik hier weg mag. Denk ik. "Asim, Asim kom je?" Roept mijn moeder. "Ja!" Ik vind het zo spannend, mijn benen trillen. Er gaat van alles door mijn hoofd, slechte gedachtes en juist weer goede. Wat als ik het niet haal tot Nederland? Wat als ik iedereen kwijtraak?! Wat als..? Mijn moeder loopt voorop met mijn broer en zus. Ik vind het eng, ik hoor schoten. Ik hoor dat elke dag wel, maar nu ik zo op de openbare weg loop is het toch wel een stuk harder.
"Ik zie de vrachtwagen mam!" Roep ik keihard. De vrachtwagen komt eraan en hij ziet ons staan. De chauffeur doet zijn raam open en zegt: "Zijn jullie familie Mohammad?" Mijn moeder kijkt de chauffeur aan en zegt: "Ja, wij moeten naar Nederland. We zijn met 4 personen." Dat ging best makkelijk, ik dacht dat we op een vrachtwagen moesten springen. Ik vind het nog steeds echt super spannend, mijn hoofd stroomt weer vol met allemaal vragen. Ik jaag mezelf op.
Na 2 uur in de vrachtwagen heb ik het wel gezien. Ik ben er helemaal klaar mee, mijn benen slapen omdat ik klem zit tussen een pallet met flesjes water en de rand van de vrachtwagen.
Telkens als de vrachtwagen stopt krijg ik bijna een hartaanval. Ik ben veel te bang dat iemand ons ontdekt, als dat gebeurd zijn we de klos. Maar ik bekijk het positief, hopelijk komen we heel in Nederland.
We maken een tussenstop op een afgelegen gebied, gelukkig maar want anders zou straks iemand ons betrappen. De vrachtwagenchauffeur is aardig, hij verteld dat hij het ook spannend vind maar hij doet het graag om ons te helpen. Als we ons eten op hebben gaan we weer terug de wagen in. Daar zit ik weer, met mijn benen klem. "Waar zijn we nou precies?" Vraag ik aan mama. "We zijn nu in athene." Zegt mama. O,o dat wordt zwaar.
30 dagen later.
Ik heb al meer dan de helft van de reis volgehouden, mijn zus daarentegen niet.. Ze was veel te mager en moest aansterken, maar dat gaat heel moeilijk als je al 30 dagen in een vrachtwagen zit. Ze is helaas overleden, daarom is de sfeer ook niet echt leuk hier. Ik hoor mijn moeder de hele tijd huilen. Ze is verschrikkelijk verdrietig.
De auto stopt. Mijn moeder kijkt verschrikt en ze fluistert: "We zijn toch net al gestopt? We horen nog iets van twee uur te rijden en dan pas weer te stoppen." Ik ben bang. Nee, nee, nee. Dit meen je niet.
Ik hoor dat de chauffeur uitstapt. Hij praat tegen iemand. Ik pik maar kleine dingen mee uit het gesprek. Ik hoor mensen lopen langs de wagen. Nee, alsjeblieft niet. We hadden al afgesproken dat als er iets vreemds was we ons moesten verstoppen. Ik ga dus op mijn verstop plek zitten en mijn gezin ook.
De deur gaat open. Ik hoor voetstappen naast mij... Mijn hart bonst in mijn keel. Mijn benen trillen zo hard dat ze klapperen tegen de grond. Heb ik even geluk dat ze dat niet horen. "Ja, deze vrachtwagen is veilig, je mag de grens over." Zegt de politieman. Als ik hoor dat hij de vrachtwagen uit stapt zucht ik. Mijn moeder fluistert: "Wat hebben wij een geluk gehad. Hou je nog even stil totdat we weer rijden."
10 dagen later.
"We zijn de Duitse grens over, dus nu bijna geen spanning meer. Hier controleren ze niet heel streng." Zegt mama. Wat een opluchting. Ik hoop dat we uiteindelijk mogen verblijven in Nederland.
2 weken later.
We zijn nu in Nederland, in Oranje. Ik zie allemaal mooie kleine huisjes op dit park. Hier zitten ook allemaal leeftijdgenootjes. Ik ga straks een potje voetballen met ze. Ik heb gister ook Nederlands gehad, moeilijk maar leuk! Ik voel me hier wel thuis. Geen geweerschoten en kanonnen maar koeien en veel weilanden.
De reis
Yes, vandaag is de dag dat ik hier weg mag. Denk ik. "Asim, Asim kom je?" Roept mijn moeder. "Ja!" Ik vind het zo spannend, mijn benen trillen. Er gaat van alles door mijn hoofd, slechte gedachtes en juist weer goede. Wat als ik het niet haal tot Nederland? Wat als ik iedereen kwijtraak?! Wat als..? Mijn moeder loopt voorop met mijn broer en zus. Ik vind het eng, ik hoor schoten. Ik hoor dat elke dag wel, maar nu ik zo op de openbare weg loop is het toch wel een stuk harder.
"Ik zie de vrachtwagen mam!" Roep ik keihard. De vrachtwagen komt eraan en hij ziet ons staan. De chauffeur doet zijn raam open en zegt: "Zijn jullie familie Mohammad?" Mijn moeder kijkt de chauffeur aan en zegt: "Ja, wij moeten naar Nederland. We zijn met 4 personen." Dat ging best makkelijk, ik dacht dat we op een vrachtwagen moesten springen. Ik vind het nog steeds echt super spannend, mijn hoofd stroomt weer vol met allemaal vragen. Ik jaag mezelf op.
Na 2 uur in de vrachtwagen heb ik het wel gezien. Ik ben er helemaal klaar mee, mijn benen slapen omdat ik klem zit tussen een pallet met flesjes water en de rand van de vrachtwagen.
Telkens als de vrachtwagen stopt krijg ik bijna een hartaanval. Ik ben veel te bang dat iemand ons ontdekt, als dat gebeurd zijn we de klos. Maar ik bekijk het positief, hopelijk komen we heel in Nederland.
We maken een tussenstop op een afgelegen gebied, gelukkig maar want anders zou straks iemand ons betrappen. De vrachtwagenchauffeur is aardig, hij verteld dat hij het ook spannend vind maar hij doet het graag om ons te helpen. Als we ons eten op hebben gaan we weer terug de wagen in. Daar zit ik weer, met mijn benen klem. "Waar zijn we nou precies?" Vraag ik aan mama. "We zijn nu in athene." Zegt mama. O,o dat wordt zwaar.
30 dagen later.
Ik heb al meer dan de helft van de reis volgehouden, mijn zus daarentegen niet.. Ze was veel te mager en moest aansterken, maar dat gaat heel moeilijk als je al 30 dagen in een vrachtwagen zit. Ze is helaas overleden, daarom is de sfeer ook niet echt leuk hier. Ik hoor mijn moeder de hele tijd huilen. Ze is verschrikkelijk verdrietig.
De auto stopt. Mijn moeder kijkt verschrikt en ze fluistert: "We zijn toch net al gestopt? We horen nog iets van twee uur te rijden en dan pas weer te stoppen." Ik ben bang. Nee, nee, nee. Dit meen je niet.
Ik hoor dat de chauffeur uitstapt. Hij praat tegen iemand. Ik pik maar kleine dingen mee uit het gesprek. Ik hoor mensen lopen langs de wagen. Nee, alsjeblieft niet. We hadden al afgesproken dat als er iets vreemds was we ons moesten verstoppen. Ik ga dus op mijn verstop plek zitten en mijn gezin ook.
De deur gaat open. Ik hoor voetstappen naast mij... Mijn hart bonst in mijn keel. Mijn benen trillen zo hard dat ze klapperen tegen de grond. Heb ik even geluk dat ze dat niet horen. "Ja, deze vrachtwagen is veilig, je mag de grens over." Zegt de politieman. Als ik hoor dat hij de vrachtwagen uit stapt zucht ik. Mijn moeder fluistert: "Wat hebben wij een geluk gehad. Hou je nog even stil totdat we weer rijden."
10 dagen later.
"We zijn de Duitse grens over, dus nu bijna geen spanning meer. Hier controleren ze niet heel streng." Zegt mama. Wat een opluchting. Ik hoop dat we uiteindelijk mogen verblijven in Nederland.
2 weken later.
We zijn nu in Nederland, in Oranje. Ik zie allemaal mooie kleine huisjes op dit park. Hier zitten ook allemaal leeftijdgenootjes. Ik ga straks een potje voetballen met ze. Ik heb gister ook Nederlands gehad, moeilijk maar leuk! Ik voel me hier wel thuis. Geen geweerschoten en kanonnen maar koeien en veel weilanden.
Wat is vrijheid?
Wat is vrijheid? Vrijheid is je mening kunnen uiten, naar school gaan, kunnen doen wat je leuk vind en nog veel meer. Ik ben blij dat er in Nederland vrijheid bestaat, een land zonder vrijheid lijkt mij vervelend. Vrijheid is iets wat je nodig hebt, maar wat je niet altijd hebt.