Titel: Haar naam was Sarah.
Schrijfster: Tatiana de Rosnay.
Tijd: 90 minuten.
Ik heb mijn boektoets opdracht zelf bedacht. Ik vond het ergste moment van het boek dat het gezin weg moest uit het huis, en het meisje haar broertje 'veilig' heeft opgesloten. Ze moesten het huis verlaten en ze had haar broertje opgesloten in de kast. De sleutel had ze diep in haar zak gestoken zodat ze het niet zou kwijtraken. Dan zou ze zo snel mogelijk weer terug komen en zou ze haar broertje kunnen bevrijden. Hij zat immers in de kast opgesloten, en had een klein beetje water. Maar hij was in ieder geval veilig. Dacht ze. Totdat op het moment dat ze zich realiseerde dat ze haar broertje nooit meer kon bevrijden. Hij zat altijd vast in de kast, voor hoelang hij nog leefde.
Daarom wil ik als boektoets die gebeurtenis uit haar ogen beschrijven, doormiddel van een brief die zij naar hem schrijft. Sarah is een jong meisje en ik weet dat het niet echt mogelijk is om een brief te versturen vanuit haar huidige plek. Ik heb mezelf even ingebeeld dat het wel mogelijk is, en dat Sarah al een hele brief kon schrijven op haar leeftijd.
Hoi,
Ik hoop dat je dit ooit gaat lezen.
Ik hou zo verschrikkelijk veel van jou. Ik hoop dat je het een beetje verdraagt in het stinkhok. Wees zuinig op je water, voor je het weet is het op. Ik wilde even een paar dingen vertellen. Papa, mama en ik zijn nu in een groot stadion, ik weet jammer genoeg niet precies waar. Het is hier verschrikkelijk, mensen zijn verdrietig, ziek, uitgeput en ga zo maar verder. Er gebeuren verschrikkelijke dingen voor mijn ogen. Ik wil hier weg, ik heb al een plan bedacht. Ik wil naar jou toe, naar huis. Maar helaas, ik denk dat het plan niet gaat lukken. Er lopen hier zoveel bewakers, ze letten allemaal op je. Je hoest een keer of je praat te hard en alle ogen zijn op jou gericht. Ik heb nog een vriendinnetje gevonden, we hebben samen geprobeerd te ontsnappen. Helaas is dat voor mij niet gelukt. Niemand weet wat we hier doen, ik heb het aan zoveel mensen gevraagd. Ik krijg alleen het antwoord: "ik weet het niet, niemand hier weet het." Als ik het aan papa vraag, word ik aangekeken met een boze blik. Je weet wel hoe papa dan kijkt, alsof die met zijn ogen door je hersenen boort. Ik ben dus niks wijzer geworden, iedereen zit hier ontwennend om zich heen te kijken wanneer je een vraag stelt. Sommige mensen worden zelfs boos als je iets tegen ze zegt, net als mama. Het gaat niet goed met mama, ze zit opgerold en zegt geen boe of ba. Als je iets tegen haar zegt is het verkeerd, ookal is het 'i love you'. Alles vat ze verkeerd op, maar dat is bij iedereen wel zo. Iedereen zit hier slecht in zijn vel. Dat kan je wel zien in welke omstandigheden iedereen hier zit, mensen worden gek. En niet gek als in: ze trekken de lolbroek aan. Nee, ze worden gek in hun hoofd. Ik heb het gevoel dat die polities en bewakers dat graag willen. Als iemand ligt te schreeuwen van de honger, kijken ze elkaar aan en lachen ze. Dat is toch te triest voor woorden? Er heeft zelfs vandaag een vrouw zelfmoord gepleegd. Dat moet iedereen aanzien, maar zij is hier tenminste vanaf. In dat opzicht is in een verstofte kast zitten misschien nog wel fijner. Ik hoop dat je je een beetje vermaakt, zonder mij. Ik moet zo stoppen met schrijven want papa wordt opdringerig. Deze pen vond ik gelukkig in mijn jasje, en ik heb een papier gevraagd aan een lief vrouwtje hier. Ik zag in haar droevige ogen dat ze het moeilijk had. Ze moest bijna huilen toen ze mij het blaadje gaf, met de woorden: "schrijf er maar een mooie brief van, kijk uit dat de bewakers het niet ontdekken meissie." Ik moet nu echt stoppen met schrijven want iedereen moet zijn tassen pakken. Ik heb geen idee waar we heen gaan, tot snel.
Sarah
Ik vond het een super mooi boek, wel lang. Het is op sommige momenten ook een lastig boek, sommige woorden snapte ik niet maar die heb ik opgezocht op internet. Het is ook heel emotioneel, het is echt een tranentrekker. Het mooie aan dit boek vind ik dat het zo echt is. Het is net alsof je het allemaal zelf beleefd, uit de ogen van het kleine meisje. De stukken uit de tijd van nu vond ik ook super interessant, dat ze gingen onderzoeken wat Vélodrome d'Hiver inhield. In het begin was dat wel lastig, omdat je steeds moest omschakelen. Ik vond het een super boek.
Schrijfster: Tatiana de Rosnay.
Tijd: 90 minuten.
Ik heb mijn boektoets opdracht zelf bedacht. Ik vond het ergste moment van het boek dat het gezin weg moest uit het huis, en het meisje haar broertje 'veilig' heeft opgesloten. Ze moesten het huis verlaten en ze had haar broertje opgesloten in de kast. De sleutel had ze diep in haar zak gestoken zodat ze het niet zou kwijtraken. Dan zou ze zo snel mogelijk weer terug komen en zou ze haar broertje kunnen bevrijden. Hij zat immers in de kast opgesloten, en had een klein beetje water. Maar hij was in ieder geval veilig. Dacht ze. Totdat op het moment dat ze zich realiseerde dat ze haar broertje nooit meer kon bevrijden. Hij zat altijd vast in de kast, voor hoelang hij nog leefde.
Daarom wil ik als boektoets die gebeurtenis uit haar ogen beschrijven, doormiddel van een brief die zij naar hem schrijft. Sarah is een jong meisje en ik weet dat het niet echt mogelijk is om een brief te versturen vanuit haar huidige plek. Ik heb mezelf even ingebeeld dat het wel mogelijk is, en dat Sarah al een hele brief kon schrijven op haar leeftijd.
Hoi,
Ik hoop dat je dit ooit gaat lezen.
Ik hou zo verschrikkelijk veel van jou. Ik hoop dat je het een beetje verdraagt in het stinkhok. Wees zuinig op je water, voor je het weet is het op. Ik wilde even een paar dingen vertellen. Papa, mama en ik zijn nu in een groot stadion, ik weet jammer genoeg niet precies waar. Het is hier verschrikkelijk, mensen zijn verdrietig, ziek, uitgeput en ga zo maar verder. Er gebeuren verschrikkelijke dingen voor mijn ogen. Ik wil hier weg, ik heb al een plan bedacht. Ik wil naar jou toe, naar huis. Maar helaas, ik denk dat het plan niet gaat lukken. Er lopen hier zoveel bewakers, ze letten allemaal op je. Je hoest een keer of je praat te hard en alle ogen zijn op jou gericht. Ik heb nog een vriendinnetje gevonden, we hebben samen geprobeerd te ontsnappen. Helaas is dat voor mij niet gelukt. Niemand weet wat we hier doen, ik heb het aan zoveel mensen gevraagd. Ik krijg alleen het antwoord: "ik weet het niet, niemand hier weet het." Als ik het aan papa vraag, word ik aangekeken met een boze blik. Je weet wel hoe papa dan kijkt, alsof die met zijn ogen door je hersenen boort. Ik ben dus niks wijzer geworden, iedereen zit hier ontwennend om zich heen te kijken wanneer je een vraag stelt. Sommige mensen worden zelfs boos als je iets tegen ze zegt, net als mama. Het gaat niet goed met mama, ze zit opgerold en zegt geen boe of ba. Als je iets tegen haar zegt is het verkeerd, ookal is het 'i love you'. Alles vat ze verkeerd op, maar dat is bij iedereen wel zo. Iedereen zit hier slecht in zijn vel. Dat kan je wel zien in welke omstandigheden iedereen hier zit, mensen worden gek. En niet gek als in: ze trekken de lolbroek aan. Nee, ze worden gek in hun hoofd. Ik heb het gevoel dat die polities en bewakers dat graag willen. Als iemand ligt te schreeuwen van de honger, kijken ze elkaar aan en lachen ze. Dat is toch te triest voor woorden? Er heeft zelfs vandaag een vrouw zelfmoord gepleegd. Dat moet iedereen aanzien, maar zij is hier tenminste vanaf. In dat opzicht is in een verstofte kast zitten misschien nog wel fijner. Ik hoop dat je je een beetje vermaakt, zonder mij. Ik moet zo stoppen met schrijven want papa wordt opdringerig. Deze pen vond ik gelukkig in mijn jasje, en ik heb een papier gevraagd aan een lief vrouwtje hier. Ik zag in haar droevige ogen dat ze het moeilijk had. Ze moest bijna huilen toen ze mij het blaadje gaf, met de woorden: "schrijf er maar een mooie brief van, kijk uit dat de bewakers het niet ontdekken meissie." Ik moet nu echt stoppen met schrijven want iedereen moet zijn tassen pakken. Ik heb geen idee waar we heen gaan, tot snel.
Sarah
Ik vond het een super mooi boek, wel lang. Het is op sommige momenten ook een lastig boek, sommige woorden snapte ik niet maar die heb ik opgezocht op internet. Het is ook heel emotioneel, het is echt een tranentrekker. Het mooie aan dit boek vind ik dat het zo echt is. Het is net alsof je het allemaal zelf beleefd, uit de ogen van het kleine meisje. De stukken uit de tijd van nu vond ik ook super interessant, dat ze gingen onderzoeken wat Vélodrome d'Hiver inhield. In het begin was dat wel lastig, omdat je steeds moest omschakelen. Ik vond het een super boek.